Vallahi çok düşündüm...
Sanatmış, sanatçı olmanının gereğiymiş...
Ölmeden sahne perdesi kapanmazmış...
Ne dediysem, bir türlü kendimi ikna
edemedim...
Kafama takılan olay şu;
Erol Evgin'in sabah annesini kaybedip, akşama
konsere çıkması...
Kendimi onun yerine koydum...
O konser için para verenleri düşündüm...
İmza atmış olabileceğim sözleşmeyi hesap
ettim...
Ihh! Ne yaptımsa kendimi o sahneye çıkmaya ikna edemedim...
Bilmiyorum...
Belki sanatçı olmadığım için anlayamıyorum...
Ama bana uymuyor bu durum...
Yani sabah annemi kaybedeceğim...
O akşam çıkıp konser vereceğim...
Hiç bir şey olmamış gibi şarkılar söyleyip,
milleti eğlendireceğim...
Kafama silah dayasalar yine yapamam..
Sibel Can da annesini kaybettiğinde sahneye
çıkmıştı...
Sahne arkasında iki gözü iki çeşmeydi...
Sahneye çıktığında ise göbekler
atıyordu...
Yani nasıl bir ruh hali gerekli bunun için...
Nasıl bir irade...
Nasıl bir yürek...
Vallahi benim kafam
basmıyor...
Bilet alıp gelenler 7 sülaleme küfür de
etse...
Sanat hayatım bitecek de olsa...
Annemin öldüğü gün asla sahneye çıkamam...
Canından can giderken şarkılar söylemek...
Mümkün mü?
Yüreğin kan ağlarken gülüp göbek atmak...
Olabilir mi?
Benim için değil...
Dedim ya...
O yüzden sanatçı olamamışım galiba...