Akşam, kucağımda
bilgisayarım, sehpanın üzerinde bir tabak dolusu kuruyemiş (ama ben
kuruyemiş pek sevmem ki!), yanında çeşit çeşit meyve (soyulmuş,
dilimlenmiş)…
Anne ben bunların hepsini
nasıl yiyeyim? Diye soruyorum, “Zaten bir şey yediğin yok, yavaş
yavaş ye” diyor…
Yatıncaya
kadar!
Ve hemen tabakların yanı
başında bir fincan dolusu, adının ne olduğunu bilmediğim otlardan
yapılmış bir çay…
“Anne bu çok kötü kokuyor”
diyorum, “Koklamadan iç” diyor J
Bu pek mümkün değil ama
annem mutlu olsun diye suratımı ekşite ekşite içmeye
çalışıyorum…
“Bugün televizyonda
izledim, bu ot kanseri önlüyormuş” diye başlıyor yine saymaya, “İyi
ama anne ben kanser değilim ki” diyorum da, kime
diyorum…
“Sen önlemini al ki o
illet vücuduna giremesin, bak bir sürü insan bu hastalıktan
gidiyor, dağlara taşlara” diyor… Susuyorum…
Üzülmesin diye bir yudum
daha alıyorum ama istemesem de kokusu buram buram yayılıyor
içime…
Annem bana bakıyor ben
fincanı elime alıp ağzıma götürdüğümde, yutuyor muyum diye… Ya
odanın ortasında gargara yapıp tükürecek halim yok ya!
İçim gülüyor…
“Ne güzel beni düşünen
biri var, zehir olsa içerim” diyorum kendi kendime…
*
Televizyonu açtım,
haberlere bakıyorum, her zamanki gibi iç karartıcı bir sürü
haber…
Dün akşam, en çok,
geçirdiği trafik kazası sonucu boyundan aşağısı felç olan küçük
Şirvan acıtıyor canımı…
Annesi kızını kurtarmak
için, eski eşinden yani Şirvan"ın babasından bir çocuk sahibi olmak
zorunda…
Kök hücreyle kızını
kurtarabilecek…
“Babasını ikna ettim, bu
olaya karşı çıkan ailemi kızım için karşıma aldım, herkesi yok
saydım” diyor…
Anneme bakıyorum, ağlıyor…
Ben ağlıyorum…
Anne diyorum… O bir
anne…
Kızı gözünün önünde
çaresiz yatarken, çare olmak için, ayrıldığı eşinden çocuk sahibi
olmaya razı olan, ailesini karşısına alan kocaman yürekli bir
anne…
Haberler bitiyor ama sanki
dünyanın en büyük fincanındaki o ot karışımı bitmiyor…
Annem hiç üşenmeden kalkıp
fincanın içine bakıyor, “İki yudum şeyi içemedin, buz gibi oldu”
diye söyleniyor, Şirvan aklımda, annesi yüreğimde “fondip”
yapıyorum… Iğğyy! kötü gerçekten tadı… Ama annem yaptı, içtim
bende…
Titriyor vücudum, acı bir
tat damaklarımda…
Dalıyorum
internete…
Haber sitelerini
geziyorum, bir haber ilişiyor gözüme…
Geçirdiği trafik kazası
sonucu üç aydır yoğun bakımda yatan hala kimliği tespit edilemeyen,
kazayı yapan sürücünün ve eşinin baktığı, kimsesi bulunamayan ve
adı Umut konulan bir gencin hikâyesi düğümleniyor
boğazımda…
Ve üç ay boyunca söylediği
tek kelime ilmik ilmik diziliyor kalbime:
“Anne…”
Anneme okuyorum
haberi…
Dalıp gidiyor… “Okuma
kızım böyle haberleri bak üzülüyorsun” diyor…
O hala beni
düşünüyor…
Bense anneleri…
Evlatları için her şeyden
vazgeçebilecek güce sahip, eşsiz kahramanları…
Sonra dönüyorum anneme;
“Var mı bir fincan daha?” diye soruyorum, bir telaşla, “Var var”
diyerek alıp fincanımı mutfağa gidiyor…
Kokluyorum
odayı…
Her yer mis gibi bitki
çayı kokuyor…