Altaylı şimdi de Uluç'a çattı

İşte Fatih Altaylı'nın konuyla ilgili yazısının bir bölümü... Okurların büyük bölümü sinema eleştirmenleri ile ilgili ‘ne dediğimi anladı’ ama ‘bazı gazeteciler’ anlayamadı. Yurtsan Atakan kardeşim, ‘Altaylı, nasıl olur da sinema eleştirmenlerinin işine son veririm der. Fikir özgürlüğü var. İstediklerini yazarlar’ diyor. Eh be, Yurtsan. Bari sen yapma. Ben yazdıklarından dolayı işlerine son veririm demiyorum ki. Ben ‘Yazdıklarına kimse değer vermiyor, o zaman boşa yazdırıyoruz’ diyorum. Gazete köşesi kimsenin değer vermediği, okumadığı veya kaale almadığı yazılar için harcanır mı? Hasbelkader yazar oldu diye, sonsuza kadar saçmalamasına ve boşu boşuna yer işgal etmesine izin vermek mi fikir özgürlüğüne saygı. Yapma Allah aşkına. Hıncal Uluç ise sık sık yaptığı gibi Voltaire’den örnek veriyor ve yazar istediğini yazar diyor. Yazar istediğini yazabilir ama sinema eleştirmenliği başka bir şeydir. Eleştirmen bir filmi karalamaz, eleştirir. Potansiyel izleyiciye sinemaya gidince nasıl bir şeyle karşılaşacağını anlatır ve izleyicinin seçim yapmasını kolaylaştırır. ‘Bu filme gitmeyin’ demez. ‘Giderseniz şöyle bir film bulacaksanız’ der. Kendi beğenilerini dikte etmez. Ve filmleri ‘tarzı’ içinde değerlendirir. Yazımdan sonra son derece entelektüel bir dostum aradı. ‘Yazının altına imzamı atarım. Bunlar eleştirmen değil, entel bile değil. Züppe. Kendi züppeliklerinden başkasına da tahammülleri yok’ dedi. Üstelik Uluç’a göre herkesin fikirlerini söyleme hakkı var, bir tek benim yok. Güldüm. Ne de olsa abimiz. Ama ne kardeşim Yurtsan’ın, ne de abim Hıncal’ın bana fikir özgürlüğü ve gazetecilik üzerine ders vermesine gerek var. Ben o dersten her gün okur karşısında karne alıyorum. Anladığım kadarıyla notlar pek de fena değil.