Açar mısın kollarını bana?
Emeklerken ben, ayağa kaldırdın beni kollarımdan tutarak…
Ve arkama geçip itmeye başladın beni o güzel yolun başından ileri doğru…
Ayakta durabileceğime emin olduktan sonra…
Dedin ki:
“En önemlisi, her zaman olabilmek yan yana.”
***
Bazen beni yalnız bıraktın, benim için, bu yolda tek başıma yürüyebildiğimi de görebilmek için…
O anlamlı çizgilerini çizdin yolun, sınırlarını belirledin ve bir köşeye çekilip beni izlemeye başladın…
Biliyordum gözlerin üzerimde…
Merak etme…
Dimdik ve ilkeli bir şekilde ilerliyorum…
Hiç sapmadan o yemyeşil, o sıcacık, o anlamlı yoldan…
Hiç ayrılmadan benim için yarattığın o güzel dünyadan…
Biliyorum;
Her zaman ayakta duramaz insan, bazen sallanır, bazen yuvarlanır…
Dedin ki:
“Önemli olan düştüğünde ayağa kalkmaktır. Tökezlesen de bu yolda ellerim hep üstünde, kalbim hep seninle.”
Bazen bunu hissetmek yetebilir…
***
Yoruldum…
İlk kez kaydı ayağım o sağlam yolda…
Varlığını hissedemedim bir an…
Sendeleyerek baktım etrafıma, aradım her yerde…
Hani beni hep takip eden gözlerin nerede?
Orada mısın? Duyuyor musun beni?
Şimdi ben, sana soruyorum yüreği dev adam…
(Ne söylesem sana seslendiğimde?…)
Her şeyim…
Açar mısın kollarını, düşe kalka sana geldiğimde?